Ayrılıklar

Ayrılıklar... Söyler misiniz bana, ayrılıklar neden acıtır insanın içini bu kadar? Neden bazen gözyaşı döktürür, sevinçten mi, üzüntüden mi olduğu belli olmayan.

Ben ayrılıklara hep ağlarım ama gizli gizli... Kimseler görmeden... Malum kuyruğum dik olmalı ya. O yüzden kimseciklerin yanında ağlayamam da tek başıma kaldığımda o birikmişlikle boşanır gözümden yaşlar. Söylene söylene, hıçkıra hıçkıra ağlarım ben ayrılıkların ardından. Sonra... Sonra sakinleşirim. Usul usul telkinleri başlar ruhumun ve hayat kaldığı yerden devam etmeye başlar.

Sonuçta, hiç bir şey değişmiyor. Değiştiremiyor hiç bir şey hayatın çizgisini, yolundan çıkartamıyor. Bazı ayrılıklar dönüşsüz olsa da. Gidenin gelmeyeceği, bir daha görülemeyeceği bilinse de, hayat devam ediyor işte. Gülüyor insan yine yeri geldiğinde. Coşuyor bile bazen. Hayatı sadece hüzünler oluşturmuyor işte böyle.
Ama ben yine de... Yine de ayrılıklara ağlarım hıçkıra hıçkıra hem de. Ayrılıklar hüzünlüdür, bazense acı. Ama yine de hayatın bir parçası, yeri geldiğinde yaşanılan.

Yazar : Çağrı BAYRAKTAR

Blog : kitapmolasi.blogspot.com